De tijd vliegt: alweer vier weken thuis en het gaat goed. Vanaf thuiskomst smaakt het eten meteen weer goed. Niet dat het eten in het Radboud verkeerd was, maar de associatie met het blijven aanbieden van eten terwijl je er geen zin in hebt, is daar niet weggegaan.
De eerste week was ik iets te optimistisch en dacht ik dat alles weer normaal zou zijn. Maar om half tien ’s avonds was ik echt op. Niet dat ik veel gedaan had die dag (de dames in huis regelen alles voor me), maar daarvoor was 8 meter wandelen de maximale afstand ongeveer. Na de eerste week ging dat al veel beter. Vanaf de 2e week thuis alvast een beetje op de roeitrainer gezeten en dan merk je pas echt hoeveel je conditie achteruit is gegaan. Maar wel lekker om weer te bewegen.
Afgelopen week de eerste controle gehad, waarbij alleen de bloedwaarden gemeten worden. De leukocyten, de witte bloedcellen, waren slechts gestegen naar 1,7. Ze waren 1,0 toen ik het ziekenhuis verliet en zouden idealiter boven de 4,0 moeten zijn. Voor mij een tegenvaller, maar de arts vond dit een normale ontwikkeling. Dus geen zorgen. Rode bloedcellen en bloedplaatjes waren wel flink toegenomen.
Halverwege oktober volgt nog de PET scan waarbij gekeken wordt wat het eindresultaat van alle kuren is. Met name of de plekken in de keel en op de rechter amandel weg zijn. Anders zal daar nog actie op ondernomen moeten worden, bijvoorbeeld door te bestralen. Maar ik hoop dat dit niet nodig zal zijn.
En dan eind oktober starten met de onderhoudskuur met Lenalidomide. Dit is een medicijn dat de afweerreactie van het lichaam wijzigt en standaard wordt voorgeschreven na een autologe stamceltransplantatie bij Multiple Myeloom.